Il trionfo del Tempo e del Disinganno (Triumf Czasu i Prawdy), reż. Waldemar Raźniak, Polska Opera Królewska

Gra o piękno

Triumf Czasu i Prawdy bywa zaliczany do Händlowskich oratoriów, choć brak w nim treści religijnych, potężnych chórów i narratora.

Maria Skłodowska-Curie w mowie obronnej, reż. Mariusz Wójtowicz, Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu, Stowarzyszenie K.O.T.

Determinacja jako pierwiastek

Jednym z największych atutów Skłodowskiej-Curie w mowie obronnej jest świadome wykorzystanie teatru formy.

Wodzirej, reż. Marcin Liber, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu

Być jak Jerzy Stuhr

Marcin Liber przenosi na scenę opolskiego teatru scenariusz Wodzireja Feliksa Falka.

Wielki zły lis, reż. Tomasz Maśląkowski, Teatr Animacji w Poznaniu

Chylę czoła przed animacją (który to już raz?)

Tym razem specjaliści od teatru animacji stanęli przed nie lada wyzwaniem, zainscenizowali bowiem słynny francuski komiks Benjamina Rennera Wielki zły lis.

Lata, reż. Tomasz Fryzeł, Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie

Portret kobiety z historią w tle

Zuzanna Bojda i Tomasz Fryzeł zdecydowali się rozpisać biograficzną prozę Ernaux na pięć aktorskich głosów.

Immanuel Kant, reż. Agnieszka Olsten, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu

Sapere aude

Immanuel Kant to jedno z tych przedstawień, do których przekonujesz się – o ile w ogóle się przekonujesz – powoli: krok po kroku.

Call Me Jay, reż. Agata Maszkiewicz, Teatr Komuna Warszawa

Raz, dwa, trzy... światło patrzy!

Scena w Call Me Jay przypomina jakieś studio – muzyczne, filmowe albo fotograficzne, które przed chwilą ktoś w pośpiechu i dość niedbale obrabował.

Pigmalion, reż. Mikita Iłynczyk, Teatr Polski w Poznaniu

Zimne nóżki Polski

Mikita Iłynczyk wraz z Andrzejem Błażewiczem na scenie poznańskiego Teatru Polskiego w format mieszczańskiego teatru opakowują bombę z opóźnionym zapłonem.

Sny warte śnienia

Sny warte śnienia
Jak należało się spodziewać, premiery, wyreżyserowane odpowiednio przez Magdalenę Piekorz oraz duet krofta/wojtyszko, uwidoczniły kondycję obu instytucji, uwypuklając ich różnice w myśleniu o sztuce.

Dragi do schrupania

Dragi do schrupania
Priscillę. Królową pustyni w reżyserii Cezarego Tomaszewskiego chciałoby się jeść łyżkami. Musical bawi, wzrusza, jest jak pastylka szczęścia, wprawiająca w znakomity nastrój. W świecie pastelowej tęczy drzemie jednak wywrotowy potencjał.

Z niektórych bajek warto wyrosnąć

Z niektórych bajek warto wyrosnąć
W spektaklu prezentowanym na scenie krakowskiego Teatru Ludowego performerzy nie tylko tworzą interesujące i wyraziste postaci, ale też z wyczuciem rytmu i wrażliwością wobec reakcji publiczności napędzają teatralną maszynerię.