Gorąco polecam spektakle baletowe Opery Wrocławskiej. Wysoki poziom artystyczny stawia je obok najwybitniejszych widowisk operowych czy przedstawień w teatrach dramatycznych.

Zawsze w trakcie takiej rozmowy ktoś rzuca argument o Heideggerze wierzącym w nazizm, Nietzschem sławiącym nadczłowieka lub Platonie, który chciał wygnać poetów ze swojego idealnego państwa.

Kobieta samotna to znakomite kreacje aktorskie i świetna reżyseria – jak na najlepszy spektakl sezonu przystało.

Matka w warszawskiej Polonii to przykład profesjonalnej pracy zespołowej, choć to Krystyna Janda kradnie przedstawienie. Jej interpretacja jest nieoczywista, aktorka ujawnia tragiczny wymiar granej przez siebie postaci. Nie wiem, czy ktoś wcześniej w taki sposób prowadził tę rolę. Janda wchłania doświadczenia własne i wielu innych matek, obłędnie zakochanych w swoich synach, którym nie pozwalają dojrzeć, dorosnąć, odejść.

Dziś Idomenea w Polskiej Operze Królewskiej dołączył do swego ogromnego dorobku wybitny reżyser Marek Weiss.

Seks na scenie Pace i Rikard pisały z zacięciem manifestu — z jasno określoną intencją zmiany języka i praktyk pracy nad scenami intymnymi.

Paweł Miśkiewicz wraca do Teatru Dramatycznego po czternastu latach, by zaproponować widzom wielowątkową opowieść o wojnie.

Spektakl Kocham balet w choreografii Ramony Nagabczyńskiej otwiera długa i zaskakująco widowiskowa scena rozciągania czterech ciał.

W legnickiej Katarzynie przegląda się współczesna moda na literaturę z Wattpada, którą zaczytują się nastolatki. Bo choć minęło dwieście lat, to schematy infekujące młode umysły pozostały nie-zmienne.

Kontakt zaproponował program ułożony z potencjalnych hitów, ale o bardzo różnorodnym charakterze.