Jakkolwiek sprawne nie byłyby transmisje przedstawień na 40. Warszawskich Spotkaniach Teatralnych, to granica ekranu w pewnych wymiarach pozostaje nieprzekraczalna.

Kuratorami tegorocznej edycji są zarządzający stołecznym Teatrem Dramatycznym Tadeusz Słobodzianek i Wojciech Majcherek.

Przedstawienie w reżyserii Karoliny Kirsz nie wytrzymuje konfrontacji z manifestacjami. To wcale nie takie oczywiste, bo polski teatr krytyczny biegle posługuje się językiem, który dziś widzimy na transparentach i słyszymy na ulicach.

Teatr potrafi wpływać na narrację. To, co się dzieje teraz podczas protestów, czyli dojrzewanie do gniewu, jest czymś, o czym teatr opowiada od kilku lat. Rozmowa z reżyserką Anną Smolar.

Wracać wciąż do domu w reżyserii Magdy Szpecht to adaptacja najdłuższej spośród historii zebranych w polifonicznej powieści Ursuli Le Guin pod tym samym tytułem.

Wspólne z Margulesem mam niewątpliwie podejście do pracy z aktorem. Ja też uważam, że teatr to aktor. Rozmowa z reżyserem Łukaszem Witt-Michałowskim.

Jest baśniowo i romantycznie. Delikatnie i czule. Konwencjonalnie. I albo tę konwencję kupimy, albo Nad Niemnem w adaptacji Huberta Sulimy i w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego objawi się jako przeestetyzowany i zamulony staw.

To była produkcja Teatru Żydowskiego, który pozostawił nam, twórcom, całkowitą artystyczną wolność. Rozmowa z reżyserką Agnieszką Lipiec-Wróblewską.

Kimberly Akimbo posłuszne tajemniczym teatralnym siłom, których rozpoznanie i okiełznanie jest z reguły zadaniem reżysera, ciąży ku komedii i dramatycznym przerysowaniom.

Zgodnie z tytułem – Schulz. Skrawki – nic tu nie jest całe, pełne i skończone.