Osobiście uważam, że moim zadaniem jako kuratorki i badaczki współczesnych praktyk artystycznych jest oglądanie i nazywanie. Jeśli nie pojawia się gest nazywania zjawisk, to możemy coś przeoczyć. A mówiąc bardziej brutalnie – przejdzie to niezauważone. Jestem za tym, żebyśmy jako badacze i badaczki nie czekali, aż dyskurs się ustabilizuje, tylko go tworzyli na żywo.

Dwanaście lat pracy w instytucjach zdusiło moją osobowość. Rozwinęło mnie bardzo jako tancerkę, ale też doprowadziło do punktu, w którym potrzebowałam się uwolnić.

W każdej kulturze są teksty, o których wszystko powiedziano, a mimo to wciąż chcemy o nich mówić.

Rozmowa z Ewą Hevelke i Michałem Januszańcem – o filmie Dziady. Tytuł roboczy.

‍