Recenzje | Portal Teatralny.pl

Jesteś tutaj:

Chłopaki płaczą, reż. Michał Buszewicz, Teatr Dramatyczny m. stołecznego Warszawy

Dzień wrażliwca

Oryginalność koncepcji Buszewicza wynika z jego skupienia na wąskim zakresie autostereotypów warunkujących odczuwanie, rozumienie i wyrażanie emocji przez mężczyzn.

Zesłanie, reż. Mikołaj Grabowski, Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie

Jacek Cieślak

Recenzje

Samozsyłka do lamusa

Z Zesłania wychodziłem z nieskrywanym smutkiem, bo wychowałem się na teatrze Mikołaja Grabowskiego, na zawsze pozostanie dla mnie mistrzem.

966, czyli zmierzch bogów, reż. Marcin Liber, Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie

Juliusz Tyszka

Recenzje

Chrzest w oparach piany

Generalnie, jak to u Libera: jest żywy problem i nie można za nic w świecie narzekać na nudę.

Czekając na cud, reż. Cezary Iber, Teatr Ad Spectatores

Henryk Mazurkiewicz

Recenzje

Siedzimy...

Czekając na cud to przede wszystkim doświadczenie. Doświadczenie bycia z kimś razem, tu i teraz, wspólnej rozmowy i bliskiej czystemu wygłupowi zabawy.

King Size, reż. Christoph Marthaler, 43. Przegląd Piosenki Aktorskiej

Magda Piekarska

Recenzje

Kwartet dla czwórki śpiewających aktorów

Tytuł spektaklu Christopha Marthalera wydaje się kwintesencją absurdalnego humoru organizującego sceniczny świat.

Acis and Galatea, reż. Natalia Kozłowska, Polska Opera Królewska w Warszawie

Małgorzata Komorowska

Recenzje

Kolory – pozory?

Na afiszu Polskiej Opery Królewskiej znowu Haendel. Wielki Jerzy Fryderyk. Niezmordowany w – jak to się mówiło – wenie twórczej.

Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję, reż. Mateusz Pakuła, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach

Olga Katafiasz

Recenzje

Legion i każda/y z nas

Jak nie zabiłem swojego ojca… jest bardzo osobistym projektem i – jak stwierdza sam reżyser – tworzy go grupa przyjaciół.

Punkt zero, reż. Adam Orzechowski, Teatr Wybrzeże w Gdańsku

Anna Jazgarska

Recenzje

Punkt (bez) wyjścia

Mamy na scenie Teatru Wybrzeże dość konwencjonalny portret współczesnej rodziny z nieszczęśliwym bohaterem męskim w centrum. Mamy rozpad, powierzchowność, powtarzalność.

Szymon Kazimierczak

Recenzje

Bezruch

Wykreowany przez Smolar świat ma zbyt prostą konstrukcję, by pozwalał wyjść poza banalność diagnozy głoszącej, że propaganda dobrobytu usypia czujność i krytycyzm wobec rzeczywistości.

Więcej

Juliusz Tyszka

Recenzje