Śmierć białej pończochy, reż. Adam Orzechowski, Teatr Wybrzeże w Gdańsku

Konieczność dziejowa

Adam Orzechowski bardzo sprawnie potęguje wpisaną w tekst Pankowskiego opresyjność politycznych mechanizmów, ich obojętność wobec pojedynczego istnienia.
Przybory Wasowskiego Dom Wyobraźni, reż. Łukasz Fijał, Krakowski Teatr Scena STU

Obca i dziwnie znajoma kraina

Przybory Wasowskiego Dom Wyobraźni to spektakl pełen wdzięku i zabawny. Dramaturgiczne potknięcia rekompensują aktorzy i muzycy, ale wspomnieć też trzeba o urodzie kostiumów.
24. Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt, Toruń 19–25 maja 2018

Zbrodnia i wina

Tegorocznej edycji Kontaktu nie towarzyszy żadne hasło przewodnie, które spinałoby cały program. Pojawiają się jednak słowa-klucze: proces, śledztwo, dochodzenie, dokument.
Ulf i balon, reż. Przemysław Jaszczak, Teatr Animacji Poznaniu

Potęga animacji w służbie edukacji

Skrótowo rzecz ujmując, w Ulfie i balonie chodzi o problem rodzicielskiej nadopiekuńczości, która wyzwala w dziecku arogancję i zdolność do nieliczenia się z nikim i z niczym.
24. Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontakt, Toruń 19–25 maja 2018

Moment niedźwiedzia i ucieczka na Marsa

Churski skomponował program Kontaktu zgodnie z hitchcockowską regułą suspensu. Jak dotąd spełnił się jej pierwszy warunek.
Gra w życie, reż. Aleksander Kaniewski, Teatr Ateneum w Warszawie

Could we start again, please

Could we start again, please
Cytatem z Trzech sióstr Antoniego Czechowa wymalowanym na białej ścianie-zastawce rozpoczyna się spektakl Gra w życie w reżyserii Aleksandra Kaniewskiego.
Baczyński, reż. Andrzej Czernik, Teatr Eko Studio w Opolu

Tak dokładnie wiedzieć, że się umrze…

Andrzej Czernik opowiada o poecie pokolenia Kolumbów jak o swoim starym dobrym przyjacielu. Być może rzeczywiście nim jest.
Zbrodnie serca, reż. Jarosław Tumidajski, Teatr Współczesny w Warszawie

Siostrzana siła

Warszawski spektakl Tumidajskiego wydaje się spełniać swe podstawowe zamierzenia – jest sprawnie przygotowaną sztuką obyczajowo-psychologiczną, podporządkowaną realistycznej konwencji.

Czy chcemy być wolni?

Czy chcemy być wolni?
Przełamując fale Any Nowickiej wybrzmiewa inaczej niż film von Triera. Owszem, nadal istotne okazuje się pytanie o granice poświęcenia „w imię miłości”, ale mnie zainteresowała inna kwestia, najważniejsza w krakowskim przedstawieniu

Czarny róż

Czarny róż
Teatr O.de.la jest teatrem tańca, choć jego założycielka i choreografka wszystkich spektakli, Marta Bury, proponuje inny termin na to, co zwykliśmy nazywać przedstawieniem, mianowicie – obraz choreograficzny.

Znachor w świątyni kiczu

Znachor w świątyni kiczu
Jakub Roszkowski w Teatrze im. Słowackiego próbuje opowiedzieć Znachora na nowo. Współczesnym językiem, który zakłada ironię i dystans wobec łatwych wzruszeń, bierze w nawias historię opowiedzianą przez Tadeusza Dołęgę-Mostowicza. Jej bohater nie poddaje się jednak tak łatwo.