Wielki Finałowy Spektakl Brave Kids 2018, Wrocław 8 lipca 2018

Brave Kids style

Wielki Finałowy Spektakl Brave Kids 2018, to niekończące się święto tańca, muzyki i śpiewu.
Napis, reż. Krzysztof Babicki, Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu

Zmory wolności i tolerancji atakują

Tekst Napisu powstał w 2003 roku i dzięki radomskiej inscenizacji widać, jak bardzo się zestarzał.
Wieloryb, reż. Jacek Głomb, Teatr Miniatura

Wypisy źródłowe

Wieloryb Jacka Głomba to przedstawienie z rodzaju tych, które możemy przyjąć z całym jego dobrodziejstwem bądź całkowicie odrzucić. Nie ma tu przestrzeni na półśrodki, wahania, „półbycie”.
Halo?, reż. Przemysław Błaszczak, Studio Kokyu we Wrocławiu

Akropolis nasze, wersja 3.0

Przemysław Błaszczak, autor scenariusza i reżyser przedstawienia Halo?, uznał wojny i przemoc za główne choroby współczesności.
Wszyscy jesteśmy bogami, reż. Tomasz Rodowicz, Polski Teatr Tańca w Poznaniu

Ewolucja

Wszyscy jesteśmy bogami to bardzo ciekawy eksperyment i ważny etap ewolucji PTT.
Alessandro Schiattarella, performanse Altrove i Powiedz gdzie to jest oraz Grupa Teatralna MASHIRIKA, Nadzieja Afryki, XIII Brave Festiwal, Wrocław, 13-22 lipca 2018

Przezwyciężając

Zarówno Altrove, jak i Powiedz gdzie to jest, performans, który zaczyna się w niemalże identyczny sposób, nie mają wyraźnie poprowadzonej linii narracyjnej.
Rodzina Addamsów, reż. Jacek Mikołajczyk, Teatr Syrena w Warszawie / Teatr Muzyczny w Poznaniu

Podręcznik rodzinnej patologii

Nowa wersja musicalowej Rodziny Addamsów to efekt wysiłku połączonych zespołów stołecznej Syreny oraz poznańskiego Teatru Muzycznego.
Rzekoma ogrodniczka, reż. André Heller-Lopes, Opera Śląska w Bytomiu i Akademia Muzyczna im. Karola Szymanowskiego w Katowicach

Kryminalne zagadki opery

Rzekoma ogrodniczka to swoisty kryminał, w którym sprawa niedoszłego morderstwa wysuwa się na plan pierwszy.

Z niektórych bajek warto wyrosnąć

Z niektórych bajek warto wyrosnąć
W spektaklu prezentowanym na scenie krakowskiego Teatru Ludowego performerzy nie tylko tworzą interesujące i wyraziste postaci, ale też z wyczuciem rytmu i wrażliwością wobec reakcji publiczności napędzają teatralną maszynerię.

Czy chcemy być wolni?

Czy chcemy być wolni?
Przełamując fale Any Nowickiej wybrzmiewa inaczej niż film von Triera. Owszem, nadal istotne okazuje się pytanie o granice poświęcenia „w imię miłości”, ale mnie zainteresowała inna kwestia, najważniejsza w krakowskim przedstawieniu

Czarny róż

Czarny róż
Teatr O.de.la jest teatrem tańca, choć jego założycielka i choreografka wszystkich spektakli, Marta Bury, proponuje inny termin na to, co zwykliśmy nazywać przedstawieniem, mianowicie – obraz choreograficzny.