Recenzje | Portal Teatralny.pl

Jesteś tutaj:

I love Chopin, reż. Jędrzej Piaskowski, Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego

O kampie

W spektaklu o pięknym tytule, zainspirowanym popularnym hitem I like Chopin włoskiego piosenkarza Gazebo, paradoksalnie dominuje brzydota.

Zmierzch długiego dnia, reż. André Hübner-Ochodlo, Teatr Nowy im. Izabelli Cywińskiej w Poznaniu

Juliusz Tyszka

Recenzje

Kubłami!

Mamy zatem kolejny hit w Teatrze Nowym, uzyskany względnie tanim artystycznym kosztem, któremu wróżę długi żywot w przymierzu z publicznością.

Jak wam się podoba, reż. Maćko Prusak, Teatr Ludowy w Krakowie

Olga Katafiasz

Recenzje

Skąd i dokąd

Krakowskie Jak wam się podoba intryguje i skłania do rozczytywania niektórych reżyserskich rozwiązań. Moje największe wątpliwości budziła jednak adaptacja

Dzieje grzechu, reż. Wojtek Rodak, Narodowy Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

Zuzanna Berendt

Recenzje

Ewa patrzy na Ewę, patrzy na Ewę, patrzy na Ewę

Wprowadzenie do scenicznej adaptacji powieści relacji głównej bohaterki z samą sobą miało być jedną ze strategii podważania męskiego spojrzenia.

Traktat o łuskaniu fasoli, reż. Emilia Nagórka, Teatr im. Witkacego w Zakopanem, Scena Inicjatyw Aktorskich

Anna Jazgarska

Recenzje

Jednym zdaniem

Niemal trzygodzinne przedstawienie zakopiańskiego Teatru im. Stanisława Ignacego Witkiewicza to wielka praca Emilii Nagórki, która nie tylko wyreżyserowała spektakl i zagrała w nim, ale także dokonała adaptacji znakomitej powieści Wiesława Myśliwskiego.

Zemsta, reż. Michał Zadara, Teatr Komedia w Warszawie

Aleksandra Rembowska

Recenzje

Nasza sprawa

Michał Zadara umieszcza Zemstę we współczesnych realiach porachunków i dwuznacznych relacji.

Very Sad. Studium maladyczne, reż. Gruba i Głupia (Patrycja Kowańska/Dominika Knapik)

Magda Piekarska

Recenzje

W zdrowiu i w chorobie

Gruba i Głupia, czyli Patrycja Kowańska i Dominika Knapik, idą za ciosem.

Gra snów, reż. Sławomir Narloch, Teatr Narodowy w Warszawie

Malwina Głowacka

Recenzje

Córka boga wśród ludzi

Odnoszę wrażenie, że Sławomir Narloch, posiadający oryginalny i rozpoznawalny styl, pozostaje bezradny wobec niefortunnej i nieprzyjaznej scenografii.