Pomysł na książkę Agnieszki Sosnowskiej jest intrygujący, opiera się bowiem na odwróceniu porządku rzeczy.

Jacek Cygan, patrząc ze sceny Teatru Polskiego na publiczność, rzucił taki bon mot: kowidownia. No, fakt: specjalny to gatunek widzów.

Jerzy Jarocki. Głosy, wspomnienia, wywiady pozostawia w przekonaniu, że Krakowska Akademia Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego po prostu musiała wydać taką pozycję.

Wracałem do domu pustym tramwajem ze smutkiem, że Jerzy Senator miał rację. Faktycznie nie wydarzyło się nic ważnego.

Zastanawiam się, czy to nie jest tak, że jeżeli chce się dziś nawiązać nić społecznego porozumienia czy dialogu, to trzeba zaczynać myślenie od ramy teatru takiego, jaki ta druga strona lubi. Rozmowa z reżyserem Jędrzejem Piaskowskim.

Niezwykłość Wani na 42. ulicy polega nie tylko na świetnej interpretacji dramatu Czechowa – aktorzy tworzą przejmujące i wyraziste postaci.

Kreacja zbiorowa wydaje się dziś być w powszechnym mniemaniu ludzi teatru, krytyków i teatrologów hasłem przebrzmiałym, przestarzałym.

Polski teatr wygląda tak, jak wygląda. Buffo pożarło w nim serio. Tylko że od rozmiarów tego buffo chce się już naprawdę płakać.

Pół roku wystarczyło, żeby część widzów przyzwyczaiła się do wygody, do seriali oglądanych w Internecie. Rozmowa z Ireną Sierakowską i Piotrem Mokrzyckim, aktorką i aktorem Teatru Dramatycznego im. Szaniawskiego w Wałbrzychu.

Nie chciałbym wylądować znów w świecie, z jakiego śmiał się Bareja. Rozmowa z Robertem Gulaczykiem, aktorem, przewodniczącym Związku Zawodowego Aktorów Polskich w Teatrze Modrzejewskiej w Legnicy.