Wśród pełnego grona realizatorek spektaklu w Teatrze Polskim próżno szukać by mężczyzny – to znamienny fakt.

Czy musi być tak, że teatr deklaruje program i odtąd nie przekracza przyjętych założeń? Jesteśmy dla ludzi. Niekoniecznie dla zwolenników takich czy innych poglądów. Rozmowa z Anną Mierzwą, aktorką Teatru Nowego w Poznaniu.

Co to może mieć wspólnego z opowiedzianą przez Brechta historią makroekonomicznych manipulacji na rynku mięsa rzeźnego, których skutkiem jest strach i nędza tysięcy robotnic i robotników z chicagowskich szlachtuzów oraz ich rodzin?

Przedstawienia dla młodych widzów postrzegam przede wszystkim jako zdarzenia – projektowane doświadczenia, a nie dzieła sztuki, dlatego tak trudno przekonać mi się do tego, co wynikało z Ojczyzny.

Po doświadczeniu z Teatru Nowego przyłączam się do hasła Kaźmierczaka: Teraz aktorzy! Wygląda na to, że ich pomysły na teatr są lepsze niż niejednego reżysera.

Lustrzana chmura Roberta Jarosza pozostawiła mnie w lekkim oszołomieniu, ale czas, jaki upłynął od premiery, pomógł mi poukładać w sobie obrazy, jakie przemykały przez scenę.

Czy – kiedy reżyserzy nie zawsze potrafią czytać teksty i nie do końca wiedzą, co przynoszą na próbę – mamy być przygotowani tylko do wypełniania stawianych przez nich zadań? Rozmowa z Piotrem Kaźmierczakiem, aktorem Teatru Polskiego w Poznaniu.

Extravaganza o miłości jest niewątpliwie pozycją ekstrawagancką, a cel jej powstania jest jasny – prowokowanie.

Z góry wiedziałem, że moja podróż do pierwszej stolicy Polski w celu obejrzenia Klubu Samotnych Serc „Portofino” nie będzie podróżą sentymentalną.

Ludzie muszą zrozumieć, że w Poznaniu, wśród innych teatrów, jest także Scena Robocza, która jest wieloautorskim przedsięwzięciem, oferującym teatr na wysokim poziomie. Liczę na to, że uda nam się wykorzystać ten potencjał i należycie go rozwinąć.