Po sukcesie Piratów z DNA Wisły ekipa Praskiego Teatru Lalek przygotowała kolejną familijną baśń grozy.

Zastanawiam się, kto sięgnie po lekturę tego prezentu sprawionego profesorowi Sokołowi. Pięćdziesięciu autorów, pięćdziesiąt tematów, morze wiedzy i inspiracji.

Mocną stroną Wstydu jest materiał na znakomite role. Aktorski kwartet pod kierunkiem Wojciecha Malajkata gra genialnie i daje z siebie wszystko.

Oglądając spektakle nurtu konkursowego dziesiątej edycji imprezy, myślałem o relacji między nauką w szkołach teatralnych a praktyką instytucjonalnych scen.

W operze prawda przejawia się w śpiewie, lecz wtedy, gdy jest też piękny. W przedstawieniu Dydony i Eneasza to się udało.

Od pierwszych chwil widać też, że Spišák proponuje widzom grę z iluzją teatralną i to prowadzoną na kilku piętrach.

Zastanawiam się, co to tak naprawdę znaczy, że ktoś jest artystą queerowym? Rozmowa z Wojciechem Grudzińskim, tancerzem i choreografem.

Wolę budować role i opowiadać ludziom historie, które dają się zrozumieć. Rozmowa z aktorką Agatą Góral.

Bardzo często w teatrze choreografia jest traktowana „epizodycznie”, co nie wyczerpuje jej potencjału. Rozmowa z tancerką, choreografką i menadżerką kultury Weroniką Pelczyńską.

Czy #MeToo miało wpływ na teatr? Gdzieś na świecie być może tak. W Polsce tymczasem nie stało się nic spektakularnego.