Żeglarz Teatru Dramatycznego w Wałbrzychu pozostawia poczucie niedosytu. I to dość, muszę przyznać, drażliwe.

Przedstawienie Konrada Dworakowskiego bezsprzecznie ma swoje zalety i jasne strony.

Jako studenci i studentki szkół teatralnych z ogromnym niepokojem obserwujemy podejmowane w ostatnim czasie decyzje dotyczące kultury w naszym kraju.

Zwracamy się do was jako Inicjatywa Dramaturżek, Dramatopisarek, Dramaturgów i Dramatopisarzy zawiązana ze względu na epidemię COVID-19.

Nie znajdziecie w Żabci i Ropuchu charakterystycznych dla współczesnego teatru lalek forteli narracyjnych czy puszczania oka do dorosłej publiczności.

Dziś trzeba powiedzieć widowni, że nigdy nie wrócimy już do tego, co było, że o teatrze Tomaszewskiego możemy mówić jedynie jako o inspiracji. Rozmowa z Leszkiem Bzdylem, tancerzem, reżyserem, dyrektorem artystycznym Wrocławskiego Teatru Pantomimy.

Konrad Dworakowski, twórca Golema we wrocławskiej Akademii Sztuk Teatralnych, przewrotnie nawiązał do kontrowersyjnej tradycji „ludzkiego zoo”.

Fanny i Aleksander imponuje swym rozmachem, a jak na Teatr Modrzejewskiej, również swą długością. Odznacza się też wspaniałą energią i zaangażowaniem całego zespołu.

Magnolia zawiera w sobie całą złość reżysera na świat i ludzi, a jednocześnie jest w niej, jakby to rzec, nauka moralna.

Inscenizacja Macieja Stuhra jest wystarczająco dynamiczna i kolorowa, by rytmem częstochowskich rymów publiczności nie znużyć.