Kiedy po obejrzeniu w poznańskim Teatrze Wielkim Don Juana przeczytałem streszczenie akcji spektaklu Roberta Bondary, ogarnęło mnie zadziwienie.

Fanny i Aleksander imponuje swym rozmachem, a jak na Teatr Modrzejewskiej, również swą długością. Odznacza się też wspaniałą energią i zaangażowaniem całego zespołu.

Inscenizacja Macieja Stuhra jest wystarczająco dynamiczna i kolorowa, by rytmem częstochowskich rymów publiczności nie znużyć.

Długa i spontaniczna owacja na stojąco dowodzi, że Anna Wieczur-Bluszcz, podejmując decyzję o realizacji brodwayowskiego hitu, świetnie wyczuła potrzeby publiczności.

Wielkie mi coś to wspaniały przykład eklektyzmu, który nie sprawia wrażenia pstrokatego patchworku.

Boska komedia w Teatrze Powszechnym jest męcząca, momentami wręcz nieznośna.

Rozumiem, że każdy chciał zaznać atmosfery Buenos Aires. Muzyka Astora Piazzolli wciąga bez reszty.

Augustyn, sprawnie łącząc techniki średniowieczne ze współczesnymi środkami wyrazu, stworzył muzykę o wielkiej sile performatywnej.