Komuna Paryska, reż. Weronika Szczawińska, Teatr Polski w Bydgoszczy

Shaking the Habitual

„Spektakl wymyślił i zrealizował zespół” – czytamy. Dwudziestoosobowy, pozbawiony tradycyjnej hierarchii. I oglądając Komunę Paryską wierzymy w to.
A Madrigal Opera, reż. Krzysztof Garbaczewski, Festiwal Opera Rara

Biała wyspa

W inscenizacji Garbaczewskiego minimalistyczna muzyka Glassa zestawiona zostaje z symboliczną, futurystyczną wizją świata pogrążonego w mechanicznym letargu.
Gdzie jest miłość?, reż. Agnieszka Kulińska, Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego

Najnaje szukają pionu

Mikrowidowisko Wrocławskiego Teatru Pantomimy Gdzie jest miłość? w reżyserii Agnieszki Kulińskiej to rarytas dla rodziców i szkrabów.
Hymn do miłości, reż. Marta Górnicka, Teatr Polski w Poznaniu

Opera narodowa

Hymn do miłości to kolejne widowisko przygotowane w Teatrze Polskim w Poznaniu, którego tematem jest wspólnota – europejska, narodowa, wymagająca obrony i „zawsze niewinna”.
Przedmiot nieocenionej wartości, reż. Joanna Czajkowska, Sopocki Teatr Tańca

Więcej

Przedmiot nieocenionej wartości, jubileuszowe przedstawienie w reżyserii i choreografii Czajkowskiej najkrócej i najprościej nazwać można „opowieścią o ciele”.
Klątwy, reż. Marcin Liber, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie

Mokre zapałki

Klątwy Artura Pałygi w reżyserii Marcina Libera to próba aktualizacji i rozszerzenia dramatu Wyspiańskiego. Areną wydarzeń nie jest już wieś w Małopolsce, a globalna wioska.
Wanda Świątkowska, Hamleci Jerzego Grotowskiego, Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Wrocław 2016

Grotowskiego Studium o Hamlecie, czyli polski chłop szarpie Żyda

Grotowskiego Studium o Hamlecie, czyli polski chłop szarpie Żyda
Spektakl Studium o Hamlecie w rekonstrukcji zaproponowanej teraz przez Świątkowską wydaje się jeszcze odważniejszy i oryginalniejszy niż dotąd sądzono.
blisko, reż. Alicja Morawska-Rubczak, Scena Wspólna, Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu

Dla najmłodszych i im bliskich

Głównymi scenicznymi motywami blisko są narodziny, opieka, wykluwanie się, kiełkowanie, czułość, akceptacja, no i miłość.

Drugiej takiej nie ma

Drugiej takiej nie ma
Przedstawienie Krzysztofa Babickiego jest w pewnym stopniu realizacją szalenie popularnego ostatnimi czasy trendu – powrotu do estetyki, semantyki i mitologii lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Gogol albo popraweczki

Gogol albo popraweczki
Rewizor na scenie Teatru Dramatycznego wzbudza mieszane uczucia. Skłania do podziwu dla realizatorów, a równocześnie każe myśleć, czy ten sposób potraktowania tekstu nie sprawdziłby się lepiej w innym miejscu.

My? naród?

My? naród?
Czy Dziady Mai Kleczewskiej są o Polsce? Bez wątpienia, ale w trakcie oglądania przedstawienia i już po jego zakończeniu nie mogłam znaleźć odpowiedzi na pytanie: o czyjej Polsce opowiada reżyserka?