McBurney już cztery lata temu wynalazł „teatr pandemiczny”, do oglądania w Internecie i przeżywania ze słuchawkami na uszach.

A właściwie dlaczego już się otwieramy? Trawestując klasyka: co pękło, co się skończyło? Pandemia się skończyła?

O letnim pobycie w Zakopanem pisali w listach i pamiętnikach aktorzy. Z największych można wymienić Helenę Modrzejewską, Antoninę Hoffman, Irenę i Ludwika Solskich.

Struktura Pogłosów raczej przywodzi na myśl Traktat logiczno-filozoficzny Ludwiga Wittgensteina skrzyżowany z brudnopisem czyjegoś intymnego dziennika, niźli sztukę „po bożemu” napisaną.

W reakcji na pandemię COVID-19 berlińska Schaubühne am Lehniner Platz przez kilka godzin w miesiącu udostępnia spektakl Körper (2000), sztandarowy przykład nowego teatru tańca.

Od początku działalności Krakowskiego Teatru Tańca stawialiśmy na rozwój w trzech kierunkach: edukacja, działania artystyczne oraz impresaryjne.

Rozmowa z Pawłem Łyskawą i Erykiem Makohonem, liderami Krakowskiego Teatru Tańca.

Jako trzy organizacje środowiskowe, zrzeszające ludzi teatrów i oper z całej Polski, informujemy, że Rekomendacje nie dają teatrom narzędzi do uruchomienia ich pracy.

Pytanie brzmi, czy doświadczenie ostatnich miesięcy sprawi, że radosna twórczość zmieni się w Wielkie Serio?

Opowiem o trzech spotkaniach z Jerzym Grotowskim, z których ostatnie, trzecie, okazało się najcenniejsze poznawczo.

Myślę o roli Agnieszki Więdłochy jako o czymś niezwykłym w tym niepełnym, niedokończonym, przysłoniętym pandemią sezonie.