Łukasz Kos wraca do Legnicy i do Hanocha Levina zarazem – cztery lata temu, wyreżyserował streamingownane czytanie Wszyscy chcą żyć, teraz na żywo wystawia Płaksy.

Stale przyglądam się nowej wiedzy o nauczaniu, o sposobach funkcjonowania ciała, przygotowywania go do wysiłku. Rozmowa z choreografką Pauliną Wycichowską.

KinoMural Klaty, Kaczmarka i Berkowicza nie przemienił się w porywający spektakl teatralny. Technologia i nagrobki zmarginalizowały żywych ludzi na scenie.

W krakowskim Sercu ze szkła. Musicalu Zen najbardziej wzruszyło mnie to, co rozpoznaję jako jakość charakterystyczną zarówno dla twórczości Tomaszewskiego jako inscenizatora, Hartung-Wójciak jako dramaturżki i reżyserki.

Balladyna z Targówka usiłuje mówić do kilku grup naraz, przeplatając kod przeznaczony dla pokolenia VHS-ów, kodem pokolenia TikToka.

Póki co stwarzajmy sobie sami dobrą karmę. Poprzez życzliwą obecność, uważność i niesienie bezinteresownej pomocy ludziom potrzebującym w naszym otoczeniu.

Legendarium w Arlekinie nie jest spektaklem samowystarczalnym – potrzeba pewnej wiedzy o wykorzystanych tu opowieściach, aby ułożyć go sobie w całość.

Chciałbym w Teatrze Współczesnym zwrócić się ku szerszej publiczności. Chcę, żeby szczeciński teatr stał się bardziej wielopokoleniowy. Rozmowa z reżyserem i dyrektorem Teatru Współczesnego w Szczecinie Michałem Buszewiczem.

Przedstawienie Anny Skuratowicz zdaje się być wiwisekcją toksycznej relacji dwojga ludzi, którzy fatalnym zrządzeniem losu wpadli na siebie.

Michał Kmiecik mistrzowsko przemienił literaturę wysoką w porywający teatr. Odkrył w Przemianie przesłanie uniwersalne i ujawnił demoniczne poczucie humoru Franza Kafki.