Kazuko w reżyserii Laury Sonik, to przedstawienie, które zwraca uwagę swoją formą – dopracowaną w najdrobniejszym szczególe.

Grupa osób na umowach śmieciowych to nie są śmieciowi ludzie, a osoby ciężko pracujące, na wiele, wiele frontów. I powinny być zabezpieczone. Rozmowa z Agnieszką Kryst, tancerką i choreografką.

Mozart komponował Ogrodniczkę, bez wahań czerpiąc z gotowych klisz i tworząc nowe.

Wartością eseju Carlsona jest jego otwartość na czytelnika. Autor prezentuje wiedzę „w pigułce”, ale jednocześnie prowokuje odbiorcę do myślenia.

Milo Rau stworzył potężną sieć wspaniałych artystów, myślicieli, polityków, naukowców i aktywistów zatroskanych o losy świata.

O profesorze Limonie bliscy współpracownicy mówili po prostu „Prof”.

W trzecim odcinku dystopijnego serialu teatralnego Magdy Drab 5.0 w reżyserii Piotra Ratajczaka jest rok 2063.

Sztuka Słonimskiego ma konstrukcję farsową, jednak tempo jej grania w Teatrze Powszechnym jest dostojne, dalekie od wymogów porządnie zrealizowanej farsy.

Zabawa w teatr? Brzmi bezkarnie, a przecież w tych Biegunach dominuje raczej perspektywa przejętego dziecka zanurzonego w powadze trudnych gestów, nie zaś dystans dorosłego obserwatora.

Zarówno dramaturgicznie, jak i scenograficznie jest Psie serce spektaklem tradycyjnym, jakby wyjętym z przeszłości dużo dalszej niż czasy przed pandemią.