W Zimowli bronią się aktorki i aktorzy ale od adaptacji powieści Dominiki Słowik oczekiwałabym znacznie więcej.

Pandemia spowodowała, że słupskie Niesamowite przygody niesamowitych skarpetek podzieliły losy wielu innych dobrych przedstawień – rozbłysły na scenie na moment, po czym zniknęły w mrokach kolejnych lockdownów.

Spowiedź w drewnie Jana Wilkowskiego to już dwunasty tom projektu badawczego Dramat Polski.

Serce Wiktora Bagińskiego to spektakl, który otwiera bardzo wiele kontekstów, na czele z dyskursem postkolonialnym, mniejszościowym, tożsamościowym i psychoanalitycznym.

Wydany przez W.A.B. (Nie)dziennik Jacka Poniedziałka to książka rewolucyjna, która opublikowana w czas rewolucji bardzo autorowi zaszkodziła. A miało być tak pięknie, czyli ostro i szczerze.

Jest wiele dyskusji na temat kanoniczności butō, jego „prawdziwości” i japońskości. Byłam tym w pewnym momencie bardzo zmęczona, bo esencjonalizacja jest zamykającą fikcją. Rozmowa z dr Katarzyną Pastuszak, tancerką, choreografką, badaczką butō.

Kennedy eliminuje ostatecznie aktora/aktorkę z przedstawienia. Czy to zapowiedź rozwoju sztuki po pandemii? Post-teatr?

Szczecińska inscenizacja Księcia Niezłomnego to uwspółcześniona realizacja idei teatru rapsodycznego. Przedstawienie zrealizowane zostało w Teatrze Współczesnym przez Michała Telegę jako jego spektakl dyplomowy.

Gombrowicz pisał Dziennik, Grabowski opatrzył swój monodram liczbą mnogą: Dzienniki, bo jest w nim zapisanych wielu Gombrowiczów, wiele masek i opowieści.

W Widzę nic nie chciałem, żeby było dosłowne. Ślepota głównej bohaterki jest motorem napędowym. Rozmowa z Filipem Zawadą, autorem tekstu dramatycznego Widzę nic nagrodzonego w konkursie Wrocławskiego Teatru Współczesnego Strefy Kontaktu.