Słyszę, że prezydent Duda odmówił objęcia patronatem Dziadów Michała Zadary. Nie nowina. Arcydramat sprawiał już kłopoty.

Po latach zamysł Ionesco powtórzył Maciej Masztalski, napisał Safe house. Powtórzył, bo początek Łysej śpiewaczki otwiera najnowszą premierę Ad Spectatores.

Odnoszę wrażenie, że Teatr im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze zamierza doczekać się swoistej małej „proletariackiej” rewolucji.

Marcin Liber sprawnie i efektownie inscenizuje tekst Cecki, czemu sprzyja wizualno-dźwiękowa warstwa spektaklu, do tworzenia której reżyser zaprosił swoich stałych współpracowników.

To takie dziwne. Umiera aktor i jako pierwsze we wspomnieniach o nim pojawiają się akurat te role, w których zagrał śmierć swego bohatera.

Ludzie muszą zrozumieć, że w Poznaniu, wśród innych teatrów, jest także Scena Robocza, która jest wieloautorskim przedsięwzięciem, oferującym teatr na wysokim poziomie. Liczę na to, że uda nam się wykorzystać ten potencjał i należycie go rozwinąć.

Pomimo rewelacyjnej kreacji japońskiej artystki i ciężkiej pracy znakomitego zespołu Anna Karenina w Operze Wrocławskiej to zmarnowana szansa na wybitne przedstawienie baletowe.

Łukasz Czuj ułożył ze szlagierów z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych opowieść o końcu złudzeń.

Uchwała ZASP-u w istocie równała się zakazowi wykonywania zawodu. Można się było albo podporządkować zakazowi, albo go złamać. Nikt przed takim dylematem nie postawił pracowników innych branż, na przykład piekarzy, listonoszy albo kolejarzy.

Wszystko w tym spektaklu się ze sobą składało, wszystko było dobrze przemyślane, podporządkowane wspólnej zabawie.