Mocną stroną Wstydu jest materiał na znakomite role. Aktorski kwartet pod kierunkiem Wojciecha Malajkata gra genialnie i daje z siebie wszystko.

Wszystko się już wydarzyło i dlatego w krakowskim Bolesławie Śmiałym trupy bohaterów obwieszczają tylko to, że są już umarłe.

Wyreżyserowana przez Ewelinę Marciniak na podstawie powieści Édouarda Louisa Historia przemocy to spektakl zaskakujący, przejmujący i ważny.

Oglądając spektakle nurtu konkursowego dziesiątej edycji imprezy, myślałem o relacji między nauką w szkołach teatralnych a praktyką instytucjonalnych scen.

Być może ludzkość nie dojrzała do tego, żeby odważniej pomyśleć o konstruowaniu czegoś lepszego od demokracji. Rozmowa z Krystianem Lupą, reżyserem, scenografem, dramaturgiem.

W operze prawda przejawia się w śpiewie, lecz wtedy, gdy jest też piękny. W przedstawieniu Dydony i Eneasza to się udało.

Od pierwszych chwil widać też, że Spišák proponuje widzom grę z iluzją teatralną i to prowadzoną na kilku piętrach.

Zastanawiam się, co to tak naprawdę znaczy, że ktoś jest artystą queerowym? Rozmowa z Wojciechem Grudzińskim, tancerzem i choreografem.

Bo Greta i ostatni wieloryb to spektakl-podróż. Zarówno w swej formie, jak i treści

Wolak i Dworak operują w swoim spektaklu nie tylko na polskich rytuałach, szukają mroku prowincjonalnych ceremonii. Oni robią coś genialnie paskudnego z naszą pamięcią.