Alicja uwodzi formą, czaruje piosenkami, ale tym, którzy oczekują morału i jasnego przesłania, pokazuje figę z makiem. Daje do rozgryzienia zagadkę bez instrukcji obsługi, zmusza do wysiłku interpretacji bez taryfy ulgowej.

Kiedy myślę o Rzezi dzień po premierze, przychodzi mi do głowy przymiotnik „sprawiedliwy”. Bo sprawiedliwość sprawcom i ofiarom próbują tym spektaklem oddać Kopka i Głomb.

W Widzę nic nie chciałem, żeby było dosłowne. Ślepota głównej bohaterki jest motorem napędowym. Rozmowa z Filipem Zawadą, autorem tekstu dramatycznego Widzę nic nagrodzonego w konkursie Wrocławskiego Teatru Współczesnego Strefy Kontaktu.

Szczęśliwie młode pokolenie mówi „nie” i ma inspirującą odwagę przeciwstawić się przemocy, która nie mieści się w żadnej definicji procesu twórczego. Rozmowa z Niną Gabryś i Ewą Kaim, rzeczniczkami do spraw etyki Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie.

Złe rzeczy zawsze się działy w teatrze i nie mam złudzeń, będą się działy nadal. Rozmowa z Michałem Majniczem, aktorem Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.

Efektowny formalnie spektakl Grzegorzka i Bruchnickiej jest rozczarowujący w treści, bo uszyty ze stereotypów i klisz.

A Samolubowi jakkolwiek łatwo poszło z morałem, to z rzuceniem uroku na publiczność było cokolwiek ciężko.

Spektakl Borkowskiego jest zbudowany na grze kolorem, fakturą kostiumów, światłem, wizualizacjami i muzyką.

W teatrze w sieci widzę szansę na samotne, intymne spotkanie z widzem. Rozmowa z Magdaleną Drab, aktorką, dramatopisarką, reżyserką.

Wśród onlajnowych produkcji, pozwalających teatrowi przetrwać lockdown, 5.0 jest propozycją intrygującą.