“Klikając „Akceptuj”, wyrażasz zgodę na przechowywanie plików cookie na Twoim urządzeniu w celu usprawnienia nawigacji na stronie, analizy jej użytkowania. Zapoznaj się z naszą Polityką Prywatności, aby uzyskać więcej informacji.”
Preferencje
OdrzućAkceptuj
Jesteś tutaj:
STRONA GŁÓWNA
Henryk Mazurkiewicz
Henryk Mazurkiewicz
Autor

Doktor nauk humanistycznych, krytyk teatralny, członek redakcji portalu „Teatralny.pl”. Pisze dla „Teatru”, kwartalnika „nietak!t”, internetowego czasopisma „Performer” i „Dialogu”. Współautor e-booka Offologia dla opornych. Współorganizuje Festiwal Niezależnej Kultury Białoruskiej we Wrocławiu.

Szeol, reż. Jarosław Fret, Instytut im. Jerzego Grotowskiego
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Cień spektaklu

Cień spektaklu
Szeol to niewątpliwie wieczór Moniki Wachowicz, aktorki wywodzącej się z offu i od ponad siedemnastu lat współpracującej z Teatrem A Part w Katowicach.
Czas na mnie, reż. Jan Szurmiej, Teatr Polski we Wrocławiu
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Czas na esemesa

Czas na esemesa
Po co nam Różewicz w „esemesowym skrócie”? Czy nie warto było skupić się na wybranym zagadnieniu, temacie, okresie z życia artysty lub wątku z jego twórczości?
Badania ściśle tajne, reż. Norbert Rakowski, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Przyszłość ściśle niepewna

Przyszłość ściśle niepewna
Badania ściśle tajne są pełne żywych emocji i nie brakuje im kryminalnej niemalże intrygi. Chciałbym, żeby takiego teatru było więcej, chociaż wiem, że nie każdemu przypadnie do gustu.
Rok na ziemi. Cztery pory roku, reż. Joanna Gonschorek, Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Jajo kokome

Jajo kokome
Pierwszy w historii legnickiego teatru spektakl dla najnajów oraz ich rodziców okazał się wielce udanym eksperymentem i świetnym prezentem dla tej publiczności.
Staruszek, reż. Ewelina Ciszewska, Instytut im. Jerzego Grotowskiego we współpracy z Wydziałem Lalkarskim Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie Filii we Wrocławiu
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Nieśmieszny Staruszek

Nieśmieszny Staruszek
Przedstawienie Eweliny Ciszewskiej świadomie nawiązuje do już półlegendarnego spektaklu Wrocławskiego Teatru Lalek z 2001 roku.
Henryk Mazurkiewicz
Rozmowy

Siły dobra

Siły dobra
Uznałem za ważne utrwalenie przestępstw reżimu Łukaszenki w dokumentalnej formie. Żeby nikt nie mógł później powiedzieć, że to, co robiono z ludźmi, to są jakieś wymysły. Rozmowa z białoruskim dramatopisarzem Andrejem Kurejczykiem.
Nowe szaty królowej, reż. Katarzyna Hora, Teatr im. Stefana Batorego z Chorzowa
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Przyszłość Stefana Batorego

Przyszłość Stefana Batorego
Spektakl Nowe szaty królowej pęcznieje od cytatów i aluzji. Pomysłowo żongluje różnymi konwencjami. Czasami przypomina musical, innym razem przerywa się, by zaprezentować satyryczny spot reklamowy.
Peter Rexton, Skraj przepaści. Świat był o krok od nuklearnej Zagłady
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Archetyp nie do końca wcielony

Archetyp nie do końca wcielony
Wydany przez Agencję Dramatu i Teatru ADiT Skraj przepaści dowodzi, że pewne klisze narracyjne, za pomocą których dotychczas opowiadaliśmy o „prawdziwych bohaterach”, zdążyły już się mocno zużyć.
IV Międzynarodowy Festiwal Open the Door
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Ciało, tożsamość i zapętlenia

Ciało, tożsamość i zapętlenia
Jak sprawa wygląda w przypadku IV Międzynarodowego Festiwalu Open the Door? Zacznijmy od tego, że impreza organizowana przez Teatr Śląski w Katowicach i w tym roku z wiadomych powodów przybrała formę on-line'ową.
Thomas Köck, Trylogia klimatyczna, przekład Jacek Kaduczak, ADiT
Henryk Mazurkiewicz
Recenzje

Wielka parada

Wielka parada
Trylogii klimatycznej, gdyby już szukać jakichś metek, najbliżej do dramaturgii dyskursywnej, polskim teatromanom dobrze znanej chociażby dzięki utworom chętnie wystawianej u nas Elfriede Jelinek.

PRZECZYTAJ TEŻ

Olga KatafiaszPiękne nosorożce i pechowe bestie
Juliusz SłowackiZ listów do matki
Monika WąsikDotknij Teatru – niech się święci!
Piotr OlkuszIlustrując Brechta
Krzysztof TeodorowiczSalome, czyli portret rodzinny w kuchni
Olga KatafiaszNiepokojąco niemy fortepian

Bądź na bieżąco