Czego nie widać, reż. Jan Klata, Teatr Wybrzeże w Gdańsku

You can kiss your ass

You can kiss your ass
W finale przedstawienia Jana Klaty bohaterowie i bohaterki mijają się, przemierzając powtarzane w zapętleniu i bezwiednym galopie trajektorie.
Momo, reż. Lena Frankiewicz, Miejski Teatr Miniatura w Gdańsku

„Koniec, który staje się początkiem czegoś nowego”

„Koniec, który staje się początkiem czegoś nowego”
Momo jest przedstawieniem kilku dobrych scen, świetnej muzyki i choreografii. Jako całość natomiast zawodzi głównie z powodu kiepskiej dramaturgii.
Kierunek zwiedzania, reż. Aleksandra Bielewicz, Teatr Polski w Bydgoszczy

Co z nami będzie?

Co z nami będzie?
„Co z nami będzie?” – nie sposób uciec od sformułowanego przez Wichę pytania, pobrzmiewa ono bowiem przez całe przedstawienie Aleksandry Bielewicz nadzwyczaj intensywnie, by nie rzecz – dotkliwie.
Pułapka, reż. Krzysztof Babicki, Teatr Miejski w Gdyni

Dmuchane żaby

Dmuchane żaby
Gdyńska Pułapka jest kolejną pracą Krzysztofa Babickiego z dramatem Różewicza.
Nasz mały PRL, reż. Monika Janik-Hussakowska, Nowy Teatr w Słupsku

Przecież (nie) każdy powinien lubić słodkie

Przecież (nie) każdy powinien lubić słodkie
Monika Janik-Hussakowska stworzyła przedstawienie, które z całą pewnością stanie się repertuarowym hitem słupskiej sceny.
Tonja z Glimmerdalen, reż. Karolina Maciejaszek, Teatr Miniatura w Gdańsku

Gofrowe serce

Gofrowe serce
Polecane dla dzieci w wieku od ośmiu lat wzwyż przedstawienie Karoliny Maciejaszek jest przemyślane inscenizacyjnie.
manRay. Barbarzyńca, reż. Jacek Krawczyk, Sopocki Teatr Tańca

Ray (of light)

Ray (of light)
manRay. Barbarzyńca Jacka Krawczyka to przedstawienie zbudowane według pomysłu charakterystycznego dla reżyserskiej i choreograficznej twórczości współzałożyciela Sopockiego Teatru Tańca.
Upiory, reż. Olga Grzelak, Teatr Wybrzeże w Gdańsku

To, co nigdy nie odeszło

To, co nigdy nie odeszło
Upiory Olgi Grzelak to świetna praca zespołowa. Oglądając przedstawienie, mocno odczuwamy wyobraźniowe, interpretacyjne i estetyczne uzgodnienie ekipy tworzącej przedstawienie.
Prawda (La vérité), reż. Andrzej Bartnikowski, Teatr im. Sewruka w Elblągu

Sceny z życia (poza)małżeńskiego

Sceny z życia (poza)małżeńskiego
Elbląska Prawda to smutny przykład spójnych, przemyślanych fundamentów, na których wyrosła konstrukcja mało wiarygodna i nudna.
Drganie jednej struny, choreogr. Katarzyna Chmielewska, Magdalena Reiter, Jakub Truszkowski, Teatr Dada von Bzdülöw i Instytutu Mirabelka w Lublanie

Odbicia

Odbicia
Współpraca zaowocowała przedstawieniem niezwykle precyzyjnym i misternym w każdej ze swoich płaszczyzn – od choreografii po muzykę.