Odnoszę wrażenie, że większość ludzi teatru w ogóle nie ma nic do powiedzenia. Po prostu udaje. Ma chwyty, chce się dobrze sprzedać, myśli, że trzeba coś robić, bo teatr jest staroświecki, a niech będzie awangardowy. Jest to gówno, nie awangarda, ale oni z kolei tego nie rozumieją, że jeśli ma być awangardowe, to musi o coś chodzić, a nie o chwyty, bo chwyty są sprawą drugorzędną.

Reżyser Jerzy Lach utrzymał rzadką zgodność wymowy dramatu z muzyką.

Ogólny efekt pracy nad 33 powieściami, które każdy powinien znać, pomimo pewnych słabości, należy zaliczyć do udanych.

Organizatorzy 35. Warszawskich Spotkań Teatralnych mają powody do radości. Zaproponowany program był jednak tyle atrakcyjny, co przewidywalny. Bo i przewidywalny jest polski teatr w obliczu jubileuszu.

Wiem, kto powinien być dyrektorem w Opolu, w Gliwicach i Toruniu, odkryłem zakończenie Francuzów Krzysztofa Warlikowskiego i nie jest dla mnie tajemnicą, kto z polskich aktorów naprawdę będzie głosował na PiS.

Marcin Hycnar, w odróżnieniu od swoich rówieśników, mówi bardziej przyciszonym głosem, ale warto wsłuchiwać się w to, co ma do powiedzenia.

Rynek teatralny jest dzisiaj bardzo ciekawy i nie jest to jedynie Jarzyna i Warlikowski ze swoim teatralnym ojcem Krystianem Lupą. Rozmowa z reżyserem Grzegorzem Jarzyną.

Iwona, księżniczka z Burbona za bardzo przypomina zwyczajną, plakatową agitkę próbującą uwrażliwić nas na kwestie społecznej krzywdy.

Spektakl Młynarski obowiązkowo! wszedł do repertuaru Teatru 6. piętro i od dnia premiery w dniu 7 marca cieszy się niesłabnącym – i zasłużonym – powodzeniem: bilety do czerwca są wyprzedane.

Otrzymaliśmy bardzo atrakcyjną inscenizację klasycznego dzieła. Jako spektakl muzyczny Krakowiaki nie utraciły niczego ze swej pierwotnej wartości.