Zawsze jestem zażenowany, kiedy ktoś mnie pyta o idee, które chcę przekazać. Nie mam takich. Wartości w ogóle nie są czymś, co należy przekazywać. Można najwyżej ułatwić komuś drogę do nich. Rozmowa z Janem Englertem, dyrektorem artystycznym Teatru Narodowego w Warszawie.

Największe wrażenie wywarła na mnie gra orkiestry, doskonale przygotowanej przez Stefana Soltesza, kierownika muzycznego inscenizacji, któremu należą się wielkie pochwały.

Chwała Ateneum za przypomnienie piosenek Wojciecha Młynarskiego. Ich wykonawcami są niemal wyłącznie ludzie bardzo młodzi, większość z nich nie przekroczyła jeszcze trzydziestki.

Wracam do opowieści o Dziadach Eimuntasa Nekrošiusa z Teatru Narodowego nie tylko dlatego, że to niezwykłe przedstawienie, które rośnie w pamięci od dnia premiery, prowokuje do kolejnych obejrzeń, rozmów, opisów.

My, twórcy i realizatorzy cyklu „Teatroteka”, wyrażamy swoje zaskoczenie i zaniepokojenie faktem, że dyrektor organizacyjno-artystyczny festiwalu „Dwa teatry”, pani Ewa Millies Lacroix nie dopuściła trzech produkcji WFDiF z tego cyklu do udziału w konkursie festiwalowym.

I jeśli nie domagam się od teatru widowisk politycznych, to często zdarza mi się tęsknić za konkretem. Na Władzy właśnie za konkretem tęskniłem.

Aż strach pomyśleć, na ile zawarta w Szekspirowskiej Miarce za miarkę diagnoza rzeczywistości okazuje się trafna po czterech z górą wiekach od czasu jej powstania.

Tomaszuk chce wskrzesić spektakl nigdy niestworzony. Ale prawdopodobny. Zbadać możliwość i konsekwencje alternatywnej historii teatru.

Nietrudno zgadnąć, że Hymn narodowy nie mógł obecnemu kierownictwu TVP przypaść do smaku.

Spór w Studiu to nie tylko licytacja, kto kogo lubi, a kto nie, ani psychozabawa: czy zaufamy aktorom, czy dyrektorowi Osadnikowi. To także końcowy akt debaty, czyj jest teatr. Urzędników, dyrekcji, widzów czy ludzi, którzy w nim pracują?