Teatr przetrwa niezależnie od tego, co tam sobie urzędnik wykombinuje. Rozmowa z Tadeuszem Janiszewskim, aktorem i reżyserem Teatru Ósmego Dnia.

Apokalipsa Tomasza Śpiewaka i Michała Borczucha ma formę patchworku, którego kanwę stanowią ostatnie godziny życia Piera Paola Pasoliniego.

Jednorazowość w dorosłym, poważnym teatrze irytuje mnie. Nie ma w niej niepowtarzalności.

W 2014 Tomasz Konina przypomina widzom, jak aktualne są rozterki Fausta, jak niezmienne pozostają ludzkie tęsknoty i aspiracje.

Nie ma chyba w polskim dramacie postaci pracownika TVP, człowieka kryształowo uczciwego, pobożnego, skromnego, stawiającego etykę zawodową ponad oczekiwania redaktora zamawiającego i fochy księgowej.

Koniec świata w Deer’s Hill City wychwytuje zabawne paradoksy rewolucji obyczajowej; sęk w tym, że przenicowując stereotypy, brnie w oczywistości.

Niespełna godzinny spektakl Marii Seweryn ogląda się na swój sposób przyjemnie.

Wszechobecna w dzisiejszym teatrze polskim groteska bywa niekiedy bardzo zabawna, ale na dłuższą metę jest i niebezpieczna

Czuję powinność budowania wspólnoty, a nie jej rozbijania. Rozmowa z dramatopisarzem Arturem Pałygą.

Spektakl wyreżyserowany przez Mateusza Przyłęckiego, przygotowany przez trzy aktorki Kany powstał w oparciu o kilka znanych matczynych blogów.