Trzeba tylko ruszyć w drogę, tak jak Miś i Tygrysek – bohaterowie gliwickiego spektaklu Ach jak cudowna jest Panama.

Dyrekcja Teatru Dramatycznego tą repertuarową decyzją pokazała, że leży jej na sercu troska o teatralną tradycję. I tylko czegoś temu wszystkiemu nie dostaje.

Mam już tyle lat i doświadczenia, że potrafiłabym przyjść z gotową formą, ale tutaj, przy Balladynie, nad którą teraz pracujemy, nie chcę tego robić. Rozmowa z reżyserką Agnieszką Olsten.

Z jednej strony boję się włożyć siebie w jakąś kategorię, z drugiej wiem, że to jest dla wielu potrzebne. Rozmowa z Kayą Kołodziejczyk, tancerką i choreografką.

Dramat Pałygi miał być zapewne wyrazistym, kreślonym grubą kreską ostrzeżeniem przed wszelkiej maści radykalizmami i podatnością na nie.

„Spektakl wymyślił i zrealizował zespół” – czytamy. Dwudziestoosobowy, pozbawiony tradycyjnej hierarchii. I oglądając Komunę Paryską wierzymy w to.

W inscenizacji Garbaczewskiego minimalistyczna muzyka Glassa zestawiona zostaje z symboliczną, futurystyczną wizją świata pogrążonego w mechanicznym letargu.

Zadara wydobywa z Brechta złość na twierdzenie, że wojna jest jak prawo natury i nie warto się jej sprzeciwiać.

Jeżeli reżyser wie, co chce robić, to zapraszam do współpracy, ale jeżeli jeszcze poszukuje, to znaczy, że musi iść gdzieś indziej. Rozmowa z Krystyną Jandą, aktorką i dyrektorką artystyczną Teatru Polonia i Och-Teatru.

Chciałbym, aby rola gliwickiego teatru nie ograniczała się jedynie do funkcji rozrywkowej, choć oczywiście nie zamierzamy całkowicie z niej zrezygnować. Rozmowa z Łukaszem Czujem, reżyserem teatralnym, dyrektorem artystycznym Teatru Miejskiego w Gliwicach.